شاعر مردمی، پروین دولت‌آبادی در یادداشت بسیار کوتاهی که بر مجموعه‌ی مهرتاب نگاشته است، می‌گوید: «شاید اگر شعری – حتی در حدّ یک بیت – در دلِ آشنا و روحِ یذیرای خواننده‌ای بنشیند، بتوان گفت، به عنوان شاعری که با مردم زندگی کرده است، من پاسخ خود را دریافت داشته‌ام». این، البته پاسخ پرارجی است، اما او به رشته‌ی هزاران بیت و تصویر مهربان و انسانی و نیز به سلک صدها گهردانه‌ای درشت و بدیع در این مجموعه، پیوندی به مراتب ریشه‌ناک‌تر با خواننده دارد. شعرش – کهن و نو – شعر سالهایی است میان ۲۷ تا ۷۶ و بیشتر زاده‌ی سالهای ۴۰ تا ۶۰ که مردمِ ما گذاری رنج‌آور و پر تحوّل را شاهد بودند و او این رنج و تحوّل را، هم در بیانی روان و صمیمانه و هم در پرده‌ی ایماژ و ایجاز پی‌گرفته است. ترکیباتش سنجیده و کنایاتش مأنوس و روشنگر است. استاد جلال الدین همایی در سال ۱۳۲۶، «پروین» را به ایهامِ نامش «خورشید تابنده در افق شعر» خوانده است و این عنایت، آن گاه روشنی بیشتر می‌گیرد که عیار شعر دولت‌آبادی با محک شعر کلاسیک ایران سنجیده شود. این پاداشی است که زیبنده‌ی پروین دولت‌آبادی است.