احمد بابا میسکه که از سال ۱۹۵۶ رهبر جنبش جوانان ضد استعمار در موریتانی بوده است، ربع قرنی است که برای آزادی مردم در بند، پیکار می‌کند و به ویژه از جنبشهای آزادیخواهانۀ جهان سوم (ویتنام، فلسطین، ظفار، موزامبیک، آنگولا، گینۀ بیسائو و … اخیراً صحرا – جبهۀ پولیتاریو که خود را در راه شناساندن آرمان آن سخت کوشید) حمایت کرده است.
دوشادوش این فعالیت گستردۀ سیاسی، احمد بابامیسکه مشاغل دیگری نیز داشته و به همۀ آنها پرداخته است: دیپلمات بوده است؛ و به عنوان روزنامه‌نویس، استاد، نویسنده و مشاور بین‌المللی خاصه در یونسکو، قلم زده است؛ درس داده است، و سخن گفته است.
اما از چندی پیش، بی آنکه تعهدات سابق خویش را انکار و تکذیب کند، وقت و همت خود را اساساً به تفحص و تفکر در باب علل عمیق توسعه نیافتگی و موجبات و اسباب ضروری تجدید حیات خلق‌های جهان سوم که به گفتۀ وی «معناً و روحاً ذبح شده‌اند» مصروف داشته و تخصیص داده است. این کار از لحاظ او وظیفۀ اولائیست که ارج و اهمیت آن تاکنون به‌قدر کفایت شناخته نشده، و اگر انجام نگیرد، بیم آن می‌رود که پیکار ضد امپریالیستی به وابستگی بزرگتری بیانجامد، چنانکه تاکنون درغالب موارد، به زعم او، چنین پیش آمده است.
احمد بابامیسکه ازین تضاد یا تخالف آشکار، در کتاب: «نامۀ سرگشاده به سرآمدان جهان سوم» که در سال ۱۹۸۱ انتشار یافت و سروصدای بسیار راه انداخت و با اقبال خوانندگان بیشمار مواجه شد، بحث می‌کند.