تاکتیکی که استعمار فرانسه از بدو انقلاب پذیرفته است، این نتیجه را داشته که خلق را از یکدیگر جدا کند، تکه تکه کند با این هدف ویژه که هرگونه انسجامی را ناممکن سازد. این کوشش ابتدا بر مردان متمرکز بود که ده هزار ده هزار توقیف شده بودند. این بخوبی روشن است که در ۱۹۵۵ تعداد مراکز توقیف در سرزمین ملی به سرعت افزایش یافت. «لوری»، «پل کازل»، «بروقیه» پدران و شوهران را سالیانی چند در اسارت نگاه داشتند.
زن الجزایری که به ناگهان از شوهر محروم شده، ناگزیرست وسیله‌ای برای تغذیه فرزندان خویش جستجو کند. او وظیفۀ خود می داند که از جایی به جای دیگر رفته، کارهای خرد و ریزش را خود انجام دهد و بی‌حمایت مرد زندگی کند. او برای ملاقات شوهرش که دویست یا سیصد کیلومتر دورتر از خانه بازداشت شده، می‌رود. مردان وقتی که بازداشت نباشند باید در دسته‌های مقاومت باشند، مادران که کمک‌های جیره‌بندی خانوادگی جبهه آزادیبخش ملی را دریافت می‌کنند تنها رها می‌شوند تا کودکان خود را پرورش دهند…