در خیزاب جهانگیر جنگ اول جهانی و در طوفان مهیب آتش و خون که روس و انگلیس ایران را، به رغم بی‌طرفی آن، زیر نفوذ سیاسی و حتی اشغال نظامی خود داشتند ایرانیان دور افتاده از وطن را آرزو و حسرت آن بود که بتوانند صدایی به صدای اولاد بیدار ایران، که فرصت پیش آمده را برای یک جنبش دلیرانه و قیام برضد دشمنان و پایان دادن به ذلّت‌ها و حقارت‌ها مناسب می‌یافتند، بدهند. آنان برای همراهی با این جمع باحمیّت و بیدار با نشر مقاله‌های حماسی و تبلیغی و انتقاد از اوضاع اجتماعی وطن، ایران را مخاطب ساخته با تمام قوت روح و قلب خود فریاد می‌زدند: برخیز و کاویانی درفش خود را برافراز و مردانگی دلاوران خود را به جهان بنما. درفش کاویانی را برفراز و یک بار دیگر امید نژاد ایرانی را به حقیقت برسان.
که گردون نگردد مگر بر بهی به ما باز گردد کلاه مهی